ข้าหลวง adj คือ

• ผู้ว่าการ
  สมาชิกสภามหาวิทยาลัย
  อุปราช

• ข้า     ๑ น. บ่าวไพร่, คนรับใช้. ๒ ส. คำใช้แทนตัวผู้พูด พูดกับผู้ที่เสมอกันอย่างเป็นกันเองหรือผู้ใหญ่พูดกับผู้น้อย, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑.
• ข้าหลวง     ๑ น. ( โบ ) คนที่ถวายตัวเป็นข้าของพระเจ้าแผ่นดินหรือเจ้านาย, คนใช้ของพระเจ้าแผ่นดินหรือเจ้านาย. ๒ น. ชื่อปลาทะเลชนิด Scolopsis leucotaenia
• หลวง     ว. ที่เป็นของพระเจ้าแผ่นดิน เช่น ศาลหลวง วังหลวง; เป็นใหญ่ เช่น ภรรยาหลวง, ใหญ่ เช่น เขาหลวง ผึ้งหลวง; สาธารณะ เช่น ทางหลวง. น.
• ลวง     ๑ ก. ทำให้หลงผิด เช่น ขุดหลุมพรางลวงข้าศึก. ๒ น. คำกำกับชื่อปีในวิธีนับศักราชของไทยเหนือ ตรงกับเลข ๘, เขียนเป็น รวง ก็มี.
• วง     น. รูปที่มีเส้นที่โค้งเข้ามาบรรจบกัน ล้อมรอบเป็นขอบเขตสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น วงกลม วงรี, โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่รวมกันเป็นหมู่เป็นกลุ่ม เช่น
• adj     ผู้ที่อ่อนแอ ผู้มีจิตใจอ่อนแอ ผู้มีสุขภาพอ่อนแอ
• ข้าหลวงน้อย    น. คนใช้ของเจ้านาย.
• ข้าหลวงหลังลาย    น. ชื่อเฟินอิงอาศัยชนิด Asplenium nidus L. ในวงศ์ Aspleniaceae รูปทรงคล้ายชาม แตกใบอ่อนตรงกลาง.
• ข้าหลวงเดิม    น. คนใช้เก่าแก่ของเจ้านาย, คนที่พระเจ้าแผ่นดินเคยใช้มาแต่เมื่อยังไม่ได้เป็นพระเจ้าแผ่นดิน, (ปาก) คนหรือสิ่งของที่ใช้สอยถูกใจมาเป็นเวลานาน ๆ.
• ข้าหลวงใหญ่    n. ตัวแทนพระเจ้าแผ่นดินที่มีอำนาจเหนือข้าหลวง ตัวอย่างการใช้: บรรดาข้าหลวงใหญ่มักมีทรัพย์สินร่ำรวยกันทั้งนั้น clf.: คน
• ขุนหลวง    (โบ) น. พระเจ้าแผ่นดิน เช่น เป็นขุนหลวงเสวยราชย์ได้สองปี. (พงศ. ร. ๓).
• เจ้าหลวง    น. เจ้าผู้ครองประเทศราชฝ่ายเหนือ.
• ข้าหลวงประจําจังหวัด    ผู้ว่า ผู้ว่าราชการ ผู้ว่าราชการจังหวัด เจ้าเมือง
• นางข้าหลวง    นางกํานัล นางสนองพระโอษฐ์ นางพระกํานัล นางใน คุณท้าว นางท้าว
• ปลาข้าหลวง    ทรายขาว ปลาทรายขาว